Το Χωρίς πατρίδα είναι αληθινή ιστορία - ιστορία ελπίδας και επιβίωσης.
Νότιο Βιετνάμ, 1975. Ένας μακροχρόνιος πόλεμος τελειώνει. Πίσω του δεν αφήνει μόνο μια ρημαγμένη χώρα, ένα λαό διαιρεμένο σε Βόρειους και Νότιους και χιλιάδες σακατεμένους Αμερικανούς βετεράνους. Αφήνει και τους «Ανεπιθύμητους»: τα παιδιά που γεννήθηκαν στα χρόνια του πολέμου από Βιετναμέζες μητέρες και Αμερικανούς πατέρες.
Όταν η Σαϊγκόν έπεσε στα χέρια των Βιετκόνγκ, ο μικρός Αμερικανοασιάτης Κιέν Νγκουγιέν έμεινε εκεί. Είδε το τελευταίο αμερικάνικο στρατιωτικό ελικόπτερο να φεύγει χωρίς εκείνον, χωρίς τη μητέρα του, χωρίς τους παππούδες. Ακολούθησε η φυλακή, η προσφυγιά. Γιατί ο μικρός Κιέν, ξανθός και με ανοιχτόχρωμα μάτια, από μάνα Βιετναμέζα και πατέρα Αμερικανό, ήταν παντού ανεπιθύμητος, ήταν χωρίς πατρίδα.
«΄Οσο σκοτεινές κι αν είναι οι αναμνήσεις μου, δεν ήμουν ο μόνος», παρατηρεί ο 35χρονος σήμερα συγγραφέας Κιέν Νγκουγιέν, αναφερόμενος στους άλλους 50.000 περίπου «Ανεπιθύμητους». Και συνεχίζει: «Το παιδί που ήταν ένας "Ανεπιθύμητος" δεν υπάρχει πια... το ελευθέρωσα».
